ROZDZIAŁ 15

Po przeprowadzonym dodatkowym badaniu, Tsunade nie miała już cienia wątpliwości. Zdjęła rękawiczki i opuściła salę, w której leżał młodszy Uchiha. Po drugiej stronie drzwi, niecierpliwie czekała jego rodzina, niezbyt wiedząca co się dzieje. Gdy blondynka stanęła przed nimi, jak najszybciej postanowiła przekazać im to, czego się dowiedziała. Zanim otwarła usta, usłyszała pytanie Mikoto:

- Co z moim synem ? Dlaczego się nie budzi ? – zapadła chwila milczenia. Dopiero po kilku sekundach, słowa przeszyły nieprzyjemną ciszę.

- Państwa syn zapadł w śpiączkę, dlatego nadal jest nieprzytomny – rzekła.

- Co? – tylko tyle padło z ust kobiety, która natychmiast zemdlała.

- Mikot ! / Mamo ! – krzyknęli oboje, łapiąc osuwającą się Panią Uchihę.

- Spokojnie. Nic jej nie będzie. Za kilka minut powinna się obudzić. Połóżcie ją tutaj – odparła blondynka, sprawdzając puls.

- No a co z Sasuke ? Kiedy się obudzi ? – zapytał Fugaku.

- Ciężko mi stwierdzić. Takie przypadki są bardzo rzadkie i zdarzają się, gdy pacjent się broni..

- Broni ? Przed czym ?

- Na przykład przed rozczarowaniem, zawiedzeniem. Być może Sasuke podświadomie boi się, że gdy otworzy oczy, nadal będzie sparaliżowany a jego obawy sprzed operacji, potwierdzą się.  Pamiętacie jakie nastawienie miał przed zabiegiem ? Mogło one spowodować właśnie te następstwo.

- Ale Sasuke się obudzi ? – zapytał Itachi

- To zależy, czy on sam będzie tego chciał. Pozostanie na obserwacji. Na tę chwilę, mogę zrobić tylko tyle. Jeśli coś się zmieni, powiadomię Was. Teraz przepraszam, ale muszę zajrzeć do pozostałych pacjentów.

- Pani Tsunade ! – zawołał Fugaku – Czy operacja się udała ?

- Tak – odparła kobieta, zostawiając rodzinę Uchiha samych.

DWA MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Od operacji minęło sześćdziesiąt dni. Sasuke nadal nie wybudził się ze śpiączki.  Rodzina codziennie przychodziła do szpitala, mając nadzieję, że któregoś dnia ich syn wkońcu otworzy oczy, jednak taki nie nadszedł. Ciemnooki wciąż „spał” w szpitalnym łóżku i za żadne skarby nie chcąc wrócić do prawdziwego świata. Mikoto, która nie spuszczała syna z oka, całymi dniami a także nocami przesiadywała przy jego łóżku. Jakiekolwiek próby zaprowadzenia jej do domu, kończyły się fiaskiem. Kobieta była uparta i stanowcza.

- Wyjdę stąd, ale tylko z Sasuke – tak powtarzała każdego dnia, gdy któryś z dwóch mężczyzn próbował zaciągnąć ją do domu. Pewnego dnia doszło nawet do kłótni małżonków. Od tamtego czasu, nikt nie próbował więcej poruszać tego tematu.

Sasuke codziennie był badany przez Tsunade, która obiecała , że zrobi wszystko aby chłopak się obudził, mimo że dobrze wiedziała, iż wyzdrowienie chłopaka zależało tylko od niego samego.

- Może pójdzie Pani coś zjeść ? – Mikoto usłyszała łagodny ton głosu. Pojawiał się kilka razy dziennie o tej samej porze. Lubiła go słuchać.

- Dziękuję, zostanę – odparła.

- Wiedziałam, że tak będzie, dlatego też obiad postanowił przyjść do Pani – Mikoto ujrzała przed sobą styropianowy pojemnik ze szpitalnej stołówki – Tym razem to jedzenie z zewnątrz – usłyszała – Proszę jeść. Wrócę później. Do zobaczenia i smacznego.

- Dziękuję – odparła a gdy drzwi się zamknęły , Mikoto otwarła wieko , spod którego wydobył się przyjemny zapach pysznego i gorącego dania.

W tym samym czasie – pokój lekarski :

- Szkoda mi tej kobiety – zaczęła Hinata

- Mi również. Niestety nic nie możemy na to poradzić. Wyniki jej syna nie są najlepsze, ale jak na razie postanowiliśmy nic nie mówić.

- Kiedy się dowie ?

- Tsunade zrobi to osobiście. Ja nie byłabym w stanie powiedzieć, że być może jej syn niebawem umrze.

- Współczuje jej.

- „Jesteśmy najlepsi! To będzie projekt roku! Zobaczysz !”, „ Ej ! Oddaj mi to ! Naruto, nie przeginaj!”, „Zostawmy to na jutro”, „Główną nagrodę dla młodych projektantów wygrywa Sasuke Uchiha oraz Naruto Uzumaki!” , „ Będziemy mistrzami!”, „ Ścigajmy się!”, „ Kolejne dzieło ukończone! Przejedziemy się przed kolacją. Ty prowadzisz”,” O, nie. Tym razem Ty” , „Wrócimy za dwie godziny”, „Jest świetny! Wygramy ten konkurs!”, „Wracajmy do domu”, „Sasuke! Uważaj!”

- Synku? Co się dzieje ? Pani doktor !! Lekarza !! – Mikoto wybiegła na korytarz w panice wołając medyka. Tsunade z dwoma innymi osobami w mig znaleźli się przy łóżku młodszego Uchihy. Kobieta od razu zaczęła wydawać komendy.

- Pani doktor…. Czy wszystko w porządku ? – szlochała

- W tej chwili nie mogę jeszcze nic powiedzieć. Proszę wyjść na korytarz. Muszę go zbadać.

Kobieta spełniła polecenie blondynki i ze strachem opuściła salę syna. Natychmiast zadzwoniła do męża , wyjaśniając całą sytuację, która miała miejsce. Fugaku zjawił się w trzydzieści minut.

- Wiadomo już coś ? – zapytał, obejmując żonę

- Nie. Pani Tsunade wciąż go bada.

- Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz. – próbował ją pocieszyć, aby poczuła się lepiej.

Blondynka zjawiła się na korytarzu po następnych trzydziestu minutach. Państwo Uchiha natychmiast zerwali się na nogi. Chcieli usłyszeć, co tak naprawdę się wydarzyło.

- Sasuke miał atak – rzekła Tsunade

- Jak to ? Czy to zawał?

- Nie, nic z tych rzeczy.

- W takim razie ?

- Był to swojego rodzaju wstrząs, który Sasuke sam wywołał.

- Ale jak ?

- Najwyraźniej jest coś, o czym Sasuke nie chce pamiętać i to wywołało atak. Być może w czasie śpiączki, jego mózg podsyła mu obrazy z ostatniego okresu.

- Myśli Pani, że mogą one dotyczyć wypadku ?

- Tak sądzę, ale nie jestem do końca pewna. Mózg to skomplikowany narząd, wciąż badany przez lekarzy.

- Czy mojemu synowi coś grozi ? – zapytała Mikoto

- Jak na razie był to pierwszy atak, więc nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Jednakże istnieje możliwość, iż mogą one się powtórzyć.

- Sasuke …

- Na razie proszę się nie martwić. Jego stan jest dobry i stabilny. Wszystkie bodźce reagują prawidłowo.

- Chciałabym, aby się obudził…

- Proszę mi wierzyć, że robię wszystko co mogę, jednak są rzeczy, których dokonać może tylko pacjent.

- Dziękujemy bardzo – rzekł Fugaku.

- Przydzielę synowi jednego z lekarzy, który będzie go obserwował. W razie kolejnego ataku , od razu zostanie udzielona pomoc – Po tych słowach Tsunade odeszła. Sama zastanawiała się nad stanem Sasuke. Jego wyniki były bardzo dobre a mimo to, chłopak nadal nie wybudza się ze śpiączki
i dodatkowo jeszcze ten atak. Musi to rozgryźć. Postanowiła się przejść w jedno miejsce. Może tam odnajdzie odpowiedzi na swoje pytania.

- Sakura ! – zawołała zielonooką do siebie

- Słucham ?

- Zajmiesz się Sasuke na czas mojej nieobecności. Historię znasz, więc dasz sobie radę. Przed godziną chłopak miał atak, więc …

- Atak?

- Dokładnie, ale nadal jest w śpiączce, dlatego trzeba go obserwować. Gdy będzie się działo coś niepokojącego , daj mu to – blondynka podała dziewczynie małą fiolkę – ale tylko wtedy, gdy będzie to konieczne. Ja muszę udać się w jedno miejsce.

- Jak długo Pani nie będzie ?

- Wrócę za kilka godzin. Hinata może Ci pomóc w razie czego.

- Dobrze.

- Gdyby się coś działo, będę pod telefonem. Zostawiam Ci również Shizune. – Po tych słowach kobieta zostawiła Sakurę samą i opuściła szpital. Haruno zabrała kartę Sasuke, przejrzała ją i udała się do jego sali. Już z daleka widziała zatroskaną twarz kobiety w objęciach mężczyzny – jej męża.

- Dzień dobry – przywitała się, gdy podeszła bliżej –Pani Tsunade przydzieliła mnie do opieki nad Państwa synem – dodała, siadając obok nich.

- Nie jesteś za młoda ? – zapytał Fugaku

- Kochanie, ona jest w tym samym wieku, co Sasuke.

- Proszę się nie martwić. Gdy Pani Tsunade wróci, przejmie pałeczkę. Teraz przepraszam, ale muszę iść do pacjenta – rzekła, kłaniając się nisko.

- Dziękujemy-  powiedzieli równo. Sakura uśmiechnęła się i weszła do sali. Gdy znalazła się po drugiej stronie drzwi , zobaczyła go. Gdy tak spał, wyglądał inaczej niż wtedy, kiedy był przytomny. Nie słychać było żadnych kpin, arogancji, szyderstw czy fochów. Panowała przyjemna cisza.

Usiadła na krześle przy oknie, obserwując go przez chwilę. Później wzrok skierowała na szybę. Siedziała w takiej pozycji godzinę, dopóki nie otwarły się drzwi a do środka weszła matka pacjenta.

- Czy mogę przy nim zostać ? – zapytała

- Oczywiście. Proszę bardzo – odparła Haruno, która widziała powodu, dla którego kobieta miałaby siedzieć na zewnątrz.

- Dziękuję – odpowiedziała, wchodząc głębiej. Przez kwadrans panowała cisza.

- Sasuke zawsze ciągnęło do motoryzacji – zaczęła nagle, zwracając uwagę Sakury – Mąż chciał, aby został prawnikiem tak jak on i starszy syn, ale Sasuke był uparty i szedł w zaparte. Postanowił udowodnić ojcu, że sam do wszystkiego dojdzie. Razem z Naruto już w szkole planowali otworzyć własny warsztat, w którym tworzyli by niesamowite pojazdy. Praktycznie w każdej wolnej chwili, szkicowali plany jakiegoś pojazdu, tworzyli prototypy, zaczęli brać udział w konkursach dla młodych projektantów. Ich pomysły zachwycały sędziów a oni nakręcali się jeszcze bardziej. Sasuke i Naruto byli nierozłączni. Wszędzie chodzili ze sobą razem, nawiązali potężną nić porozumienia między sobą. Nadawali na tych samych falach , zupełnie jak bracia. Każdego dnia widziałam jego cudowny uśmiech i błyszczące oczy. Gdy skończył 18 lat, rozpoczął studia na mechatronice. Nic nie pasjonowało go tak, jak samochody. Wybór uczelni wywołał furię w moim mężu. Sądził, że to tylko kaprys Sasuke i wkrótce mu przejdzie. Jednak było inaczej. Pamiętam, że nie rozmawiali ze sobą przez dwa tygodnie. Fugaku nie  potrafił zaakceptować wyboru syna, do czasu, aż nie ujrzał na własne oczy, jak bardzo zdolny jest Sasuke. To było w urodziny męża. Nikt nie wiedział, jaki prezent szykuje mu syn. On tylko powtarzał,  że chce pokazać mu pewne miejsce. Przyznam, że Fugaku nie był zbytnio zainteresowany. Na szczęście zgodził się pójść z synem. Sasuke pokazał ojcu mini fabrykę, mieszczącą się nieopodal naszego domu w starej, nieużywanej szopie, która dawno miała zostać zburzona, ale jakimś cudem do tego nie doszło. Gdy oboje weszli do środka, Fugaku zobaczył najlepszego przyjaciela syna, oraz kilku innych, którzy pracowali niczym mrówki nad kolejnym projektem.  Wokół roztaczała się aura radości, szczęścia oraz niesamowitej pasji w tym, co robią. Na półkach stały już trofea z konkursów, o których mój mąż nawet nie wiedział, gdyż nie podzielał zainteresowań syna. Nadal uważał je za stratę czasu. Tamtego dnia, Sasuke podarował ojcu kluczyki do wozu, którego jak się później okazało, składał od kilku lat. Był to ściśle tajny projekt, realizowany specjalnie na tę okazję.   Mimo to, Fugaku nadal obstawiał przy swoim, jednak postanowił sprawdzić syna. Oboje poszli na układ. Jeśli Sasuke utrzyma to wszystko przez kolejny rok, wtedy pozwoli mu realizować się dalej, ale jeśli mu się nie uda, wtedy Sasuke od razu miał zakończyć to, co obecnie robił i rozpocząć studia prawnicze. Mój syn przyjął wyzwanie. Wiedział, że mu się uda. Był tego pewien. Koniec końców, po roku, Fugaku musiał dotrzymać słowa, jednak w ciągu tych 365 dni wiele się zmieniło. Ojciec zaczął doceniać syna, nawet postanowił mu pomóc, rozwinąć skrzydła, zaczynając od propozycji przeniesienia fabryki do większego i lepszego pomieszczenia z nowszą technologią i specjalistami od motoryzacji. Sasuke się nie zgodził. Chciał pracować w swojej pracowni, nie potrzebował nowych miejsc.  Fugaku nie nalegał. Wspierał syna finansowo, ale był jeden warunek. Mąż mógł to robić tylko wtedy, gdy Sasuke sam poprosi o pomoc. Mój syn nigdy nie chciał wyciągać pieniędzy od ojca, dlatego robił to sporadycznie, za każdym razem zaznaczając, że odda co do grosza. Cieszyłam się, gdy Sasuke osiągał coraz więcej. Każdy następny konkurs budził w nim wielkie emocje. Potrafił zamknąć się w pokoju albo pracowni, aby stworzyć coś nowego, niepowtarzalnego. Czasami był tak zakręcony, że zapominał o świecie. Zdarzało się nawet, że nawet przy obiedzie skrobał coś na serwetkach. Właśnie wtedy, gdy jego kolejny projekt miał wystartować w zawodach, zdarzył się ten wypadek. On i Naruto byli wtedy razem w pracowni. Postanowili wybrać się na przejażdżkę. Przyjechali pokazać nowe auto, obiecując wrócić na kolację. Nie wrócili. W połowie drogi do domu mieli wypadek. Kierowca nie ustąpił im pierwszeństwa, dachowali a Sasuke został pozbawiony władzy w nogach. Itachi przez wiele miesięcy szukał Tsunade aż w końcu ją znalazł. W tym samym czasie Sasuke zerwał przyjaźń z Naruto, nienawidzi go do teraz a to przecież nie jego wina. Niestety mój syn tego nie rozumie. Przepraszam, że tak się rozgadałam – rzekła Mikoto, gdy zorientowała się , że przez czterdzieści pięć minut cały czas mówiła.

- Nic się nie stało. Czasami warto jest się komuś zwierzyć – odparła, podchodząc do kobiety.

- Jesteś bardzo miła. Szkoda, że Sasuke tak się zmienił.

- Proszę się nie martwić. Kiedy się obudzi i przejdzie rehabilitację, znów będzie taki sam jak kiedyś. Potrzebuje tylko czasu.

- Wiem, ale serce mi się kraje na jego widok.

- Wszystko będzie dobrze. Proszę mi zaufać.

Kobiety rozmawiały ze sobą jeszcze dwie godziny. Sasuke nie miał w tym czasie żadnego ataku, co uspokoiło Mikoto. Wbrew pozorom była to dobra wiadomość. Monitory również nie wykazały żadnych zmian w organizmie. Sakura dokładnie obserwowała chłopaka, nawet podczas rozmowy z jego matką.

- Jak myślisz, kiedy się obudzi ? – nagłe pytanie Mikoto, wyrwało ją z krótkiego zamyślenia.

- Chciałabym wiedzieć. Jedno jest pewne. Pani syn na pewno z tego wyjdzie. Trzeba mieć nadzieję.

- Miło, że tak mówisz – lekki uśmiech zawitał na twarzy kobiety.

- Czuję to – odparła – Wyjdę na chwilę. Zaraz do Pani wrócę – dodała, wstając z krzesła.

- Dobrze.

Sakura opuściła na moment salę Sasuke. Musiała skorzystać z toalety. Była również głodna, dlatego postanowiła szybko coś przekąsić. Mogła poprosić Hinatę albo Shizunę o pomoc ale wiedziała, że obie są w tej chwili bardzo zajęte. Nie chciała im przeszkadzać. Pobiegła szybko do pokoju lekarskiego, zjadła kanapkę aby później w biegu załatwić potrzebę fizjologiczną.  Gdy już skończyła, mogła spokojnie wrócić do pracy. Wchodząc do sali, zauważyła śpiącą Panią Uchiha, opierającą głowę o brzeg łóżka, syna. Uśmiechnęła się pod nosem, ściągnęła koc leżący z brzegu i okryła kobietę. Usiadła na drugim krześle, czuwając.

Tsunade wychodząc ze szpitala zastanawiała się, czy dobrze robi, zostawiając Sakurze przypadek Sasuke. To nie tak, że w nią nie wierzy, wręcz przeciwnie. Była dumna z niej i Hinaty, jednak obawiała się, że to za duży obowiązek dla młodej lekarki, która niedawno skończyła praktyki.

- Będzie dobrze – powiedziała do siebie, wchodząc do ogromnego , brązowego budynku. Można by było rzec, że blondynka skierowała się do biblioteki, jednak tak nie było. Miejscem, w którym w tej chwili przebywała , to Dom Opieki dla starszych ludzi a także ośrodek dla niepełnosprawnych osób, których los zmienił wypadek.

- Tsunade ? – usłyszała za plecami – Nie sądziłem, że Cię tu spotkam.

- Ani ja Ciebie. Co Ty tu robisz ?

- Wróciłem do Japonii pięć lat temu.

- Rozumiem – odparła, nadal zaskoczona widokiem starego znajomego.

- Co Cię tu sprowadza ? Bo z pewnością nie zamierzasz tu pracować.

- Przyszłam do kogoś. Wiem, że jeszcze tu jest.

- Może Ci pomóc ?

- Dziękuję, znam drogę – odparła

 - Do zobaczenia następnym razem.

- Tak – padła krótka odpowiedź, po której Tsunade oddaliła się.

Szła długim, beżowym korytarzem, mijając szeregi drzwi do pomieszczeń zajmowanych przez osoby starsze. Niektóre z nich siedziały na korytarzu, inne przebywały w swoich pokojach a jeszcze inne oglądały telewizję we wspólnej salce. Współczuła tym ludziom. Siedemdziesiąt procent to osoby starsze, które są tu umieszczone i zapomniane przez swoje rodziny, nie chcąc użyć słowa „porzucone”. Miała nadzieję, że statystyk się myli a wszyscy mieszkańcy widują się z bliskimi. Chciała też, aby osoba której szuka, nadal tu przebywała. Ona była jej źródłem wiedzy i pomocy w momentach, gdy nie wiedziała co robić. Taka chwila właśnie nadeszła.

Wolniejszym krokiem zbliżała się do właściwego miejsca. Otwarła szerzej drzwi i zobaczyła ją. Siedziała na łóżku z otwartą książką i okularami na nosie. Srebrne włosy upięte w gruby warkocz, spoczywały na lewym ramieniu. Otulona granatową chustą przewracała kolejne kartki zapisanego tekstu. Tsunade uśmiechnęła się pod nosem. Przeważnie zawsze, gdy tu przychodziła w przeszłości, znajdywała ją w takiej samej pozie.

- Witaj Moegi – przywitała się, wchodząc głębiej.

- Tsunade ? – bystre oczy wpatrywały się w blondynkę.

- To ja. Jak się miewasz ?

- Dziękuję, dobrze. Co Cię tu sprowadza ? Nie byłaś u mnie od czasu, gdy …

- Potrzebuję Twojej pomocy.

- Nie chcesz rozmawiać o przeszłości? Rozumiem.

- Wybacz, ale to nie …

- W czym mogę Ci pomóc ? – Moegi postanowiła zmienić temat.

- Mam pacjenta w śpiączce. Miał uszkodzony kręgosłup po wypadku samochodowym. Młody chłopak z wielkimi pasjami. Od dwóch miesięcy jest nieprzytomny, mimo iż jego wyniki są bez zarzutu, jednak dzisiaj miał silny atak. Niestety nie znam przyczyny, mam tylko domysły, jednak pewna nie jestem.

- Pamiętam taki przypadek. Miałam go bardzo dawno temu.

- Czy można mu w jakiś sposób pomóc ?

- Niestety ale tylko pacjent może sobie z tym poradzić. Chociaż …

- Jest coś jeszcze ?

- Próbuje sobie przypomnieć. To było dawno temu.

- Rozumiem. Nie spiesz się.

- Chciałabym, ale jeśli te ataki będą się powtarzać coraz częściej, Twój pacjent może w najgorszej wersji umrzeć.

- Są aż tak poważne ?

- Niestety. Daj mi chwilę na pomyślenie , jak pomogłam mojemu pacjentowi.

- Dziękuję.

- Jeszcze sobie nie przypomniałam.

- To już z góry, za wszystko.

W tej chwili zapanowała cisza, aby Moegi mogła skupić wszystkie myśli i przypomnieć sobie pacjenta z przeszłości oraz sposób w jaki mu pomogła.

Nastał wieczór. Tsunade wróciła godzinę temu, od razu idąc do Sakury, by sprawdzić jak sobie radzi. Gdy weszła do środka, zastała dziewczynę zamyśloną, siedzącą przy oknie. Zrobiła kilka kroków do przodu, lecz Haruno nawet nie zauważyła jej obecności. Gdy położyła dłoń na ramieniu, zielonooka podskoczyła.

- Pani Tsunade ..

- Nie chciałam Cię wystraszyć. Jak sobie radzisz ?

- Bardzo dobrze. Wszystko w normie. Nie było żadnego ataku ani innych objawów – zrelacjonowała.

- Cieszę się. Nie chciałabym, abyś była z tym sama, gdyby on nastąpił.

- Na szczęście nic takiego nie miało miejsca.

- Idź odpocząć. Ja tu zostanę.

- Jest w porządku.

- Idź i prześpij się trochę.

- Dobrze. Dziękuję.

Zielonooka opuściła salę, kierując się do pokoju lekarskiego, by zrobić sobie małą drzemkę. W środku zastała Hinatę :

- Kawy ?

- Przyda się. Dzięki.

- Ciężki dzień ?

- Niezupełnie. Jak u Ciebie ?

- Względny spokój - odparła Hyuga , siadając na kanapie – Jak Sasuke ?

- Wciąż się nie obudził

- Biedna jego rodzina

- Tak. Najbardziej cierpi matka.

- Naruto też nie potrafi się pozbierać.

- Hę ? – spojrzała na przyjaciółkę

- Spotkałam go na korytarzu i …

- Dobra, nie tłumacz się ..

- Sakura !

- Nic nie powiedziałam – wystawiła język

- Jesteś niemożliwa – Sakura pokazała tylko znak wyrzucanego klucza, po czym wzięła głęboki łyk gorącej kawy a następnie położyła się na kanapie.

- Odpocznij

- Nie zostajesz ?

- Mam jeszcze pacjenta, do którego miałam iść.

- Yhy..

- Sak .. – Hinata nie dokończyła, widząc jak przyjaciółka zasnęła. Poprawiła koc, którym była przykryta opuszczając w ciszy pokój lekarski, pozwalając odpocząć dziewczynie.

Gdy się obudziła, był środek nocy. Rozejrzała się dookoła. Nic prócz ciemności nie była w stanie zobaczyć. Spojrzała na jedną z półek. Migały na niej zielone punkciki. To zegar. Właśnie wybiła 3:00. Zielonooka przeciągnęła się dwa razy. Musiała długo spać. Od razu przypomniała sobie , że powinna zmienić Tsunade, która od dobrych kilku godzin siedzi przy Sasuke. Czym prędzej wyskoczyła spod koca , przemyła twarz i opuściła pokój lekarski. Szła białym, oświetlonym korytarzem, na którym nikogo prócz niej samej nie było. Nic w tym dziwnego. Wszyscy pacjenci dawno śpią a nie włóczą się po holu tak jak ona. Westchnęła. Wkrótce znalazła drzwi do sali, gdzie była Tsunade. Nacisnęła na klamkę, powoli pchając drzwi do przodu. Zastała kobietę z głową na parapecie. Po cichu podeszła do niej.

- Pani Tsunade- szepnęła, lekko szturchając za ramię.

- S.. Sakura – odpowiedziała zachrypniętym głosem

- Proszę iść odpocząć. Ja tu zostanę.

- To już nie jest konieczne. Możesz wrócić do domu.

- Na pewno ?

- Tak.

- W takim razie, do widzenia –zielonooka pożegnała się z kobietą i po kwadransie opuściła szpital. Tsunade spojrzała jeszcze raz na Uchihę i również wyszła, lecz pozostała w miejscu pracy.

Za namową męża, Mikoto po raz pierwszy od dwóch miesięcy pojawiła się w domu. Lecz nie zabawi tu długo. Postanowiła, że tylko się odświeży i wróci do szpitala. Wyjdzie z domu gdy wzejdzie słońce.

Świt nastał bardzo szybko, ale Pani Uchiha nie wyszła z posiadłości. Była zbyt zmęczona, dlatego Fugaku zabronił komukolwiek wchodzić do ich sypialni. Chciał aby jego żona w końcu odpoczęła. Itachi miał trzymać pieczę nad wszystkim.

- Gdy mama się obudzi, nie pozwól jej, aby od razu jechała do szpitala.

- Dobrze ojcze, ale wiesz jaka jest, gdy się uprze.

- Mimo to, postaraj się zatrzymać ją w domu, przez jakiś czas.

- Dobrze.

- Wychodzę do pracy. Później zajrzę do Sasuke. Do zobaczenia.

- Na razie.

Itachi pożegnał się z ojcem i wszedł do domu. Wiedząc, że rodzicielka będzie jeszcze długo spała, postanowił wykorzystać ten czas na swą zaległą pracę prawniczą, na wszelki wypadek rozkładając się w salonie.

- Wracajmy do domu

- Tak

- Uważaj !!!

Głośny huk, brzdęk tłukącego się szkła i ta czarna dziura, pochłaniająca wszystko ….

******************

Voila !!!! SKOŃCZYŁAM przepisywać 15-ty rozdział. Nawet nie wiecie jak ciężko piszę się jedną ręką na klawiaturze, gdy druga jest uszkodzona …. No ale mniejsza o to. Kolejny rozdzialik już jest, więc cieszcie się, bo następny ( bardzo mi przykro ale nie mogę nadwyrężać ręki, w dodatku mam 3 egzaminy przed świętami i kończę przeprowadzkę – YAY *_* ) dopiero po nowym roku, także nie krzyczcie i nie bijcie …  Na koniec życzę Wam kochani WESOŁYCH ŚWIĄT I SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO 2015 ROKU !!!! Do zobaczenia w styczniu a w razie tęsknoty, wiecie gdzie mnie szukać :P Buźka :**