ROZDZIAŁ 16

Ciemność. Nicość. Bezgraniczny mrok, zabarwiony głęboką czernią. Wszystko wydawało się inne. Otchłań w jakiej się znajdował, wydawała się nie mieć końca. Wodził oczami dookoła, łudząc przy okazji, że ujrzy inny kolor niż ten. Niestety. Cały czas dominowała czysta czerń, bez żadnych prześwitów. Zastanawiał się, gdzie właściwie jest. Mimo otaczającej go ciemności, czuł się nad wyraz dobrze. Wokół panowała grobowa cisza,  podczas której można było usłyszeć bicie serca. I gdy tak o tym pomyślał, zdał sobie sprawę, iż jego jeden z najważniejszych narządów – nie bije. Dotknął klatki piersiowej, chcąc być tego pewien, jednak i ten zmysł odmówił mu posłuszeństwa. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, wydostała się jedynie niema sylaba.

- Gdzie ja jestem ? – zastanawiał się, nadal patrząc wokół. Nie zobaczył niczego – Gdzie jestem ?! – kolejna próba krzyku, zerowe efekty. Nikt ani nic , nie odpowiedziało na pytanie. Szedł przed siebie, choć wydawało mu się, że stoi w miejscu. Wszystko wyglądało identycznie. Jedna, wielka, czarna plama i nic więcej. Nie wiedział ile czasu minęło, gdy nagle ujrzał małą iskierkę, tlącą się gdzieś w oddali -  Czy to wyjście ? – mówiąc to, pobiegł w ową stronę. Niestety nikłe światło wcale nie przybliżało się – Zaczekaj ! – krzyczał niemo w kierunku małego blasku, mając nadzieję, że to coś, usłyszy. Nie minęła nawet sekunda a promyk znikł w głębokiej czerni, pozostawiając go samego.

*****

Wszystko było w porządku, gdy w pewnej chwili aparatura zaczęła wydawać z siebie przeróżne dźwięki. Mikoto, która zasnęła przy łóżku syna, od razu się obudziła, nie wiedząc co właśnie się dzieje.

- Lekarza !!! – krzyczała, wybiegając na korytarz – Sasuke ! – wróciła do sali syna. Po chwili, pokój wypełnił się lekarzami, jeden z nich próbował odsunąć kobietę, by pozostali mogli przystąpić do akcji ratunkowej – Zostawcie mnie ! Ratujcie mojego syna – łkała, próbując wyrwać się z uścisku jednego z lekarzy.

- Proszę się uspokoić. Jeśli będzie nam pani przeszkadzać, nie pomożemy mu – odparł medyk, trzymając kobietę oburącz.

- Co się dzieje ?! – do pokoju wpadła Tsunade wraz z Sakurą.

- Asystoria  !

- Sakura, podaj mi defibrylator, szybko ! – zielonooka pospiesznie wykonała polecenie mentorki. Blondynka nakazała wyprowadzić panią Uchiha z pomieszczenia. Lekarzowi z trudnością udało wykonać się owe polecenie. Tsunade przyłożyła dwie elektrody do klatki piersiowej chłopaka, wysyłając odpowiednią ilość ładunku elektrycznego do ciała. Obraz na monitorze nie zmieniał się, więc zwiększono poziom elektrod w urządzeniu – No dalej chłoptasiu. …

******

Miał serdecznie dość tego miejsca, koloru i ciszy. Chętnie ujrzał by coś więcej. Denerwowała go ta jednostajność, która nie zamierzała się zmienić. Nie ważne ile kroków zrobił, miał wrażenie, że stał
w miejscu. Powoli nabierał wątpliwości, czy w ogóle się porusza. Spojrzał w dół aby nabyć pewności. Jego nogi naprzemiennie stawiały kroki, jednak co z tego, skoro nic innego się nie zmienia. I nagle, jakby jego prośby zostały wysłuchane. Na początku sądził, iż to tylko wyobraźnia płata mu figla. Zmrużył oczy, spoglądając daleko przed siebie. Coś się zbliżało. Nie wiedział co to, dopóki nie pojawiło się na tyle blisko aby mógł zobaczyć wyraźnie. Minęło kilka sekund. Odpowiedź na zaspokojenie ciekawości, właśnie nadeszła.

- Co to ? – zapytał sam siebie i zaraz jednocześnie odpowiedział – Nie …. Nie pokazuj mi tego – zamknął oczy, niestety nic nie pomogło. Obraz krążył w umyśle, nie chcąc go opuścić. Sasuke zacisnął pięści. Z całych sił próbował pozbyć się tego, chcąc nie doświadczać więcej tego wydarzenia.

„ Przed domem stał Itachi oraz rodzice. Widział również siebie oraz Naruto a także najnowsze cacko, które zamierzali właśnie przetestować. Był taki szczęśliwy, gdy stali na podjeździe…”

- Nie wsiadaj ! – Sasuke krzyknął do swego „ja” z przeszłości, jednak on nie mógł usłyszeć.

„ Naruto rzucił przyjacielowi kluczyk do stacyjki i ruszyli w stronę autostrady” . Obraz nagle zaczął się zmieniać. Pokazywał całą ich wycieczkę oraz miejsca, które mijali. Teraźniejszy Sasuke, poczuł ten przyjemny wiatr we włosach i radość z prowadzenia wozu. Wszystko było takie wspaniałe do czasu, aż…

- Nie…. Nie chcę ….

„ Mijali właśnie kolejne skrzyżowanie. Słońce, które właśnie zachodziło, świeciło prosto w oczy. Nic nie zapowiadało tego, co miało zaraz nastąpić. Oboje wracali właśnie do domu na kolację, ciesząc się kolejnym sukcesem, gdy nagle ciężarówka nie ustąpiła im pierwszeństwa ..

- Sasuke ! Uważaj !!

Głośny huk, brzdęk tłukącego się szkła i ta czarna dziura, pochłaniająca wszystko ….”

- Nie !! Przestań !! …. – ciemnooki zamknął oczy, zasłonił się rękoma, myśląc, że to coś pomoże. Nie był gotowy na spotkanie z przeszłością, która tak wiele mu zabrała.  Miotał się w spazmach psychicznego bólu. Nie był w stanie zebrać myśli, jednak w tej chwili wiedział jedną rzecz. Ciemność, w której przebywał, odpowiadała mu bardziej niż to, z czym właśnie musiał się zmierzyć.

Kolejna seria elektrod przepłynęła przez ciało młodego Uchiha. Chłopak nie reagował a linia na monitorze wciąż była płaska. Tsunade powieliła czynność jeszcze dwa razy a przy trzeciej próbie, zanim przyłożyła defibrylator, uderzyła pięścią w okolicach mostku. Powoli i ona traciła nadzieję, że uda się uratować chłopaka. Jego stan tak nagle się pogorszył, czego nie mogła przewidzieć. Kiedy zamierzała ponownie użyć elektrod, obraz na monitorze zaczął się zmieniać. Pojawiły się niewielkie wzgórki a później coraz wyraźniejsze i regularne ślady informujące o tym, iż akcja serca została przywrócona.

- Mamy Cię, chłoptasiu – rzekła do nieprzytomnego – Sakura zmierz ciśnienie i podaj leki – zarządziła Tsunade – pójdę porozmawiać z matką – dodała, wychodząc z pomieszczenia. Haruno od razu wykonała polecenie mentorki i przystąpiła do wstrzykiwania odpowiednich medykamentów. Wszystko zostało zapisane w karcie pacjenta.

W tle czarnej przestrzeni zamigotało światło. Białe i czyste, robiło się coraz większe. Sasuke sceptycznie podszedł do tego znaku, zważywszy na to, iż poprzednie tak szybko zniknęło. Bał się, że jeśli wyciągnie znów rękę w jego stronę, stanie się identycznie. Jednak im dłużej utrzymywał wzrok na owym punkcie, tym bardziej dochodziło do niego, że teraz będzie inaczej. Podjął próbę pochwycenia źródła światła, wyciągając dłoń przed siebie. Gdy to zrobił, blask pochłonął go, wciągając w inny, nieznany wymiar a gdy otworzył oczy, ujrzał biel w najczystszej postaci. Oprócz niej, nie widział niczego innego, zupełnie tak, jak w czasie, kiedy przebywał w czarnej otchłani. Różnica polegała na tym, że dokładnie mógł zobaczyć swe ciało. Od czubka głowy po buty.

- Gdzie tym razem jestem ? – zastanawiał się, nie rozumiejąc. Nie uzyskał odpowiedzi. Był całkowicie sam w innym świecie. Czy było mu tu dane zostać ? Tego również nie wiedział. Kolejną rzeczą jaką zauważył, był fakt, że słyszał i widział. Kilka razy wydobył dźwięk ze swych ust, napawając się jego tonacją.
Zaczął rozglądać się wokół, stawiając kroki do przodu. Wszędzie biel. Znów wydawało mu się, że chodzi bez końca i nic nie zbliża go ku wyjściu. W pewniej chwili , do jego uszu zaczęły dochodzić dziwne, przytłumione – jak na początek – dźwięki. Nie wiedział skąd się wzięły. Pojawiły się nagle, najpierw w postaci szmerów a później coraz wyraźniejsze. „Budzimy się ..”- mówiły, gdy bardziej wsłuchał się w ich znaczenie. Sasuke nie za bardzo wiedział o co chodzi. Przecież nie spał.
Biel powoli zanikała a zamiast niej, pokazywały się kolorowe plamy. Chwilowo nie wyraźne, rozmazane, lecz po kilku sekundach, ujrzał już normalny, czysty obraz.  Rozpoznawał przedmioty, które znajdowały się w jego najbliższym zasięgu wzroku. Jednak spojrzenie zawiesił na plecach białego kitlu i różowych włosów.

- Ty …. – wychrypiał. Zielonooka od razu się odwróciła, patrząc na wpół otwarte powieki pacjenta.

- Obudziłeś się. To dobry …

- Zapłacisz mi za tą igłę .. – rzekł, nadal niewyraźnym głosem.

- No proszę, ledwie odzyskał przytomność a już zaczyna się odgrażać – odparła, kładąc ręce na klatce piersiowej.

- Jak tylko stąd wyjdę to …

- Zaczniesz porządną rehabilitację, jeśli dalej chcesz chodzić – tym razem w zdanie weszła mu Tsunade, która wraz z matką weszły do sali.

- Sasuke – pani Uchiha od razu podbiegła do łóżka – Kochanie, jak się czujesz ? – zapytała, łapiąc syna za dłoń.

- Nic mi nie jest – odburknął, zabierając rękę.

- Nadal wstrętny – Haruno nie mogła się powstrzymać od zgryźliwości, widząc jak ciemnooki postępuje przy matce.

- Sakura – blondynka skarciła dziewczynę

- Przepraszam – rzekła, jednak słowa bardziej kierowała do Mikoto, niż do młodszego Uchihy.

- Nie szkodzi – odparła kobieta, uśmiechając się lekko – Zawiadomię ojca i Twojego brata. Na pewno
z niecierpliwością czekają na wieści – dodała, wyciągając telefon komórkowy z torebki.

- Zostawimy Was samych – rzekła Tsunade, po czym razem z Sakurą, opuściły salę.

DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ

Po czternastu dniach, Sasuke mógł opuścić szpital, jednak jego przygoda z powrotem do zdrowia nadal trwała. Spięcia jakie dochodziły między Sakurą a młodym Uchihą spowodowały, że to ona zajmie się jego rehabilitacją. Oczywiście nie trudno było zgadnąć, iż żadne z nich nie było z tego faktu zadowolone, Tsunade w tym wypadku była nie ugięta a jej asem w rękawie była wysoka zdolność zielonookiej, dlatego właśnie wybór padł na nią.

- Nie chcę, żeby to ona była moją rehabilitantką – obruszył się Sasuke, po raz enty w tym samym dniu.

- Pani Tsunade powiedziała, że jest najlepsza, więc nie masz wyboru – stwierdził Fugaku.

- Nie dam się dotykać jakieś małolacie – odparł

- Jesteście w tym samym wieku – wtrącił Itachi – Z resztą Sakura, to naprawdę miła i mądra dziewczyna.

- Ciekawe dla kogo – burknął – Do dziś mam ślad po zastrzyku jaki mi dała ….

- Gdybyś się nie wiercił, nie było by tego – do pokoju weszła zielonooka z niewielką walizką w ręce. Państwo Uchiha poprosiło dziewczynę, aby zamieszkała z nimi na czas dalszego leczenia. Z początku nie chciała się zgodzić, ale w końcu uległa namowom Mikoto.

- Chyba mi nie powiecie, że ona zamierza …

- Dokładnie synu. Tak będzie dla wszystkich najlepiej – odparł Fugaku -  Twój pokój jest na piętrze. Rozgość się. O osiemnastej jemy kolację – rzekł w kierunku zielonookiej, która tylko przytaknęła i wraz z Itachi’m, który zaproponował jej pomoc, udała się na górę aby rozpakować swoje rzeczy.

- Dziękuję, że się zgodziłaś – zaczął długowłosy – Ktoś musi przypilnować mojego braciszka, aby nie zaniedbywał ćwiczeń.

- Jeśli w ogóle zechce je rozpocząć – odparła – Jest gorszy niż nie jedno dziecko, nie wspomnę już o upartości i ciągłym byciu na „nie”.

- Myślę, że dasz sobie radę – odpowiedział – To Twój pokój. W razie czego wołaj – dodał, otwierając Sakurze drzwi.

- Dzięki.

- Do zobaczenia na kolacji.

- Tak, do później – Haruno zamknęła za sobą drzwi. Powinna się rozpakować, jednak najpierw zacznie od prysznicu. Chciała się odświeżyć przed zbliżającą kolacją. – Zapowiadają się ciekawe miesiące.

 Trzy godziny później, wszyscy domownicy spotkali się przy wspólnym stole. Sasuke ani Sakura nie odezwali się do siebie ani słowem. Za to Mikoto z chęcią przeprowadzała rozmowy z zielonooką. Kobiety przypadły sobie do gustu już w szpitalu, kiedy młody Uchiha leżał jeszcze w śpiączce. Ciemnooki nie mógł na to patrzeć. Nie lubił być ignorowany, zwłaszcza przez obcą osobę, która na dodatek wprowadziła się do ich domu.

- Chciałbym wrócić do pokoju – rzekł Sasuke, patrząc wymownie na Sakurę

- Nikt Cię nie trzyma, droga wolna – odparła zielonooka.

- Masz mi pomóc się tam dostać.

-Z tego co wiem, Twój tata zrobił specjalnie dla Ciebie windę, która zawiezie Cię wprost do góry. Akurat w tym nie jestem Ci potrzebna – odparła, wracając do rozmowy z Mikoto. Nie upłynęła nawet minuta, gdy dźwięk uderzanej pięści rozległ się po jadalni.

- Podobno masz się mną zająć – warknął, będąc niezadowolony odmową.

- Poprawka. Mam pomagać przy Twojej rehabilitacji a nie niańczyć jak małe dziecko. Więc rusz się i sam odprowadź siebie do pokoju – odparła.

- Ja Ci pomogę – zaoferowała Mikoto, jednak Sakura ją powstrzymała.

- Proszę mi wybaczyć, ale od teraz Sasuke będzie sobie radził sam. To będzie częścią jego rehabilitacji a na razie zaczniemy od tego, że nie jest pępkiem świata – odparła zielonooka.

- Sama nie wiem ….

- Spokojnie, jestem pewna tego co robię. Co prawda nie mam praktyki, ale dużo czytałam na ten temat – wyjaśniła zielonooka.

- Zaraz, zaraz. Chcesz powiedzieć, że nie jesteś wykwalifikowaną rehabilitantką a mimo to, mam Ci powierzyć moje nogi ? – obruszył się Sasuke

- Nie masz wyboru. Tsunade tak zadecydowała, więc czy Ci się to podoba czy nie, będziesz musiał mnie słuchać.

- Już ja to załatwię. Żądam doświadczonego rehabilitanta a nie jakiejś zwykłej pielęgniarki, która nawet nie potrafi odpowiednio wbić igły – warknął ciemnooki.

- Za to ja żądam szacunku. Gdybyś się nie wiercił, niczego byś nie poczuł. Twoja wina. Po drugie, nie jestem zwykłą pielęgniarką a lekarką na trzecim roku stażu i posiadam więcej rozumu i wiedzy
w dziedzinie medycyny, niż Ty i po trzecie – Tsunade nie przydzieli Ci żadnego innego rehabilitanta. Może jeszcze to do Ciebie nie dotarło ale z nią się nie dyskutuje – warknęła a gdy ten chciał odciąć się odpowiednią ripostą, do jadalni wszedł Itachi.

- Sasuke, zachowuj się i nie denerwuj naszego gościa. Gdzie Twoje maniery ?

- Zniknęły wraz z moją władzą w nogach – odparł

- W takim razie Sakuro, będziesz miała dodatkowe zadanie. Nauczyć mojego brata kultury osobistej.

- Chyba za dużo ode mnie wymagasz, Itachi.

- Tsunade powiedziała, że jesteś inteligenta, więc sądzę że i z tym dasz sobie radę – uśmiechnął się starszy Uchiha.

- Wybaczcie, ale pójdę się położyć. Jutro czeka nas ciężki dzień – odparła Haruno – Dobranoc wszystkim – pożegnała się a zanim weszła na schody, dodała – I proszę od dziś nie pomagać Sasuke
w tak błahych sprawach, jak dostanie się na piętro.

- Wyśpij się – pożegnała ją Mikoto – Również się położę. Do zobaczenia rano – odparła kobieta. Wkrótce w jadalni zostali tylko dwaj synowie.

- Słyszałeś co powiedziała Sakura, od dzisiaj sam zaczynasz wszystko robić, więc ….

- Nie musisz powtarzać słów tej ….

- Czemu jej tak nie znosisz ?

- To moja sprawa. Dobranoc – odparł gorzko, jadąc w stronę windy.

- Wiesz, że kto się czubi ten się lubi ? -  Sasuke nie odpowiedział na te słowa. Udał się wprost do swojego pokoju.

- Czekają nas interesujące miesiące …  

****

Na początek wybaczcie, że tak długo, po drugie : wybaczcie, że taki krótki i właściwie nic się w nim nie dzieje, ale nie miałam już serca przedłużać braku śladu po sobie na blogu, tak więc postanowiłam dodać go w takiej postaci. 17-tka będzie już wyglądała inaczej, ale zacznę ją dopiero, gdy napiszę projekt z zasobów ludzkich, którą wstępną wersję mam przynieść 19.04, tego też dnia, czeka mnie egzamin z rachunkowości, więc mam „trochę” do nauki.

To w sumie wszystko, co chciałam powiedzieć. Życzę Wam miłego Lanego Poniedziałku ( o ile taki dzień może być w ogóle miły ) i do zobaczenia pod koniec kwietnia. Buziaczki :* :* :*