ROZDZIAŁ 9

- W końcu Cię znalazłem – wyszeptał w stronę blondynki. Nie mógł uwierzyć w swoje szczęściew nieszczęściu. Szukał w największych krajach świata i bez rezultatu a jeden wypadek sprawił, iż trafił pod jej opiekę. Los naprawdę potrafi zaskakiwać.

Wpatrywali się w siebie przez dłuższy czas. Słowa ciemnookiego zaskoczyły blondynkę. Jeszcze żaden pacjent nie powiedział do niej czegoś takiego.

 - Proszę… - spróbował usiąść, ale klatka piersiowa zbyt go bolała, aby mógł to zrobić. Opadł ponownie na łóżku – Chcę z Tobą porozmawiać – dodał, nie spuszczając wzroku z orzechowych oczu. Brew Tsunade uniosła się ku górze. Wymieniła spojrzenia z Sakurą, po czym przytaknęła. Usiadła przy łóżku ciemnookiego i zamieniła się w słuch.

- Zostawię Was samych – powiedziała Haruno, chcąc opuścić salę.

- Możesz zostać – uśmiechnął się mężczyzna. Zielonooka zajęła miejsce obok starszej kobiety. Między trójką zapadła chwilowa cisza, jakby pacjent zastanawiał się, od czego ma zacząć. W końcu jego usta zaczęły wymawiać pierwsze zdania – Nazywam się Uchiha Itachi i mieszkam w Tokio, ale to pewnie wiecie z moich dokumentów- uśmiech zawitał na jego twarzy -  Jak już wspomniałem wcześniej, szukałem Cię w całej Europie i cieszę się, że nareszcie odniosłem sukces.

- Skąd taka pogoń za mną ? – zapytała Tsunade. Itachi na chwilę spuścił wzrok, lecz później odpowiedział na pytanie, opowiadając całą historię, która była powodem wędrówki przez pół kontynentu.

- Dlatego właśnie tak bardzo zależało mi, aby Cię znaleźć. Jesteś ostatnią nadzieją dla mojego brata. Żaden inny lekarz, nie chciał podjąć się tego ryzyka – dodał, świdrując kobietę ciemnymi tęczówkami. Blondynka zacisnęła dłoń na białym fartuchu. Historia, którą usłyszała, zrobiła na niej wrażenie oraz spowodowały napływ wspomnień. Kiedyś zajmowała się takimi przypadkami i to nie raz, aż do pewnego czasu, który wszystko zmienił. Od tamtego momentu, Tsunade postanowiła nie angażować się w medycynę bardziej, niż jest to konieczne, dlatego została wykładowcą objazdowym, dla młodych studentów.

- Bardzo mi przykro, ale już od dawna nie praktykuje – odparła, wstając.

- Naprawdę bardzo mi zależy. Odkąd miał ten wypadek, całkowicie zamknął się w sobie. Nie ma już tej radości w oczach, co wcześniej. Wszyscy się o niego martwią. Ucierpiała również wielka przyjaźń, która trwała od zawsze – rzekł Itachi, znów próbując wstać.

- Nie ruszaj się – skarciła go Sakura.

- Proszę Cię.. Zapłacę każdą sumę, zrobię wszystko co trzeba, tylko … Pomóż mojemu bratu. Wiem, że będziesz w Tokio na konferencji. To byłby idealny …

- Przykro mi, ale nie mogę spełnić Twojej prośby – weszła mu w połowie zdania, po czym opuściła salę, zostawiając pacjenta oraz Haruno samych. Itachi westchnął, gdy tylko kobieta zniknęła mu z oczu. Właśnie poczuł, że zawiódł całą rodzinę a najbardziej młodszego brata. Zapanowała dłuższa cisza, gdy Itachi ponownie się odezwał, spoglądając na Sakurę.

- Jest w Twoim wieku – lekki uśmiech zawitał na jego twarzy. Dziewczyna nic nie odpowiedziała, bo nie za bardzo wiedziała co.  Dlatego siedziała w ciszy, dotrzymując mu chwilowo towarzystwa.

- Jak ma na imię ?  – w końcu zapytała.

- Sasuke – odparł – Jak długo będę w tym szpitalu ? – zmienił temat.

- Myślę, że za trzy dni Cię wypiszą – uśmiechnęła się do niego.

- To dobrze. Chcę jak najszybciej wrócić do domu – odparł z widocznym smutkiem, który rysował się na jego twarzy. Był zawiedziony całą sytuacją. Miał nadzieję, że Tsunade sprawdzi stan Sasuke i oceni czy będzie jeszcze kiedyś chodził. Niestety, rozczarował się. Najgorsze było w tym wszystkim to, że obiecał rodzicom znaleźć odpowiedniego medyka a gdy już to nastąpiło, ona odmawia współpracy.

- Mieszkasz w Tokio ? – zapytała. Itachi przytaknął – Dawno tam nie byłam – dodała, zamyślając się.

- Jesteś z Japonii ?

- Tak. Wyjechałam stamtąd aby zacząć studia na tutejszym Uniwersytecie  - odpowiedziała – Musiałam zmienić otoczenie – dodała z lekkim uśmiechem.

- Rozumiem – odparł – Tęsknisz za domem ? – zapytał. Haruno zamyśliła się na moment.

- Może czasami – odparła.

JAPONIA

Zobaczyli młodszego syna w drzwiach. Wyraz twarzy wskazywał na to, iż usłyszał całą rozmowę dorosłych, którą przed chwilą przeprowadzili. Gdy tylko zdali sobie sprawę z jego obecności, on natychmiast udał się do swojego pokoju, głośno trzaskając drzwiami. Nie wierzył.. Nie mógł uwierzyć, że jego starszy brat miał wypadek samolotowy i jest w szpitalu. Szybko zaczął obarczać siebie za to wszystko. Gdyby nie był sparaliżowany, Itachi nigdzie by nie jechał a co najważniejsze, nie miałby żadnej katastrofy. 

Uderzył pięścią w brzeg wózka, na którym siedział. Znienawidził siebie jeszcze bardziej, niż do tej pory, dodatkowo obarczając winą za to wszystko, Naruto.

- Sasuke ! – usłyszał pukanie do drzwi. Głos matki odbijał się po drugiej stronie ściany. Nie otworzył. Nie miał zamiaru. Choć w pewnej chwili zmienił zdanie.

- Kiedy zamierzaliście mi powiedzieć ?! – krzyknął na rodzicielkę.

- Dowiedzieliśmy się niedawno – rzekła, klęcząc na podłodze z załzawionymi oczami – Po za tym, nie chcieliśmy Cię martwić – dodała.

- To nie zwalnia Was z tego, by mnie poinformować ! Itachi jest moim bratem ! A gdyby umarł ? Też byście to przede mną ukrywali ?!

- Sasuke ! Wystarczy ! – ostry głos ojca, przeszył powietrze niczym brzytwa – Mikoto mówi prawdę. Na krótko przed Twoim pojawieniem się w sypialni, potwierdzili mi informację o wypadku Itachi’ego. Natychmiast przeproś matkę – dodał, nie zmieniając tonu.

- Nie trzeba, Fugaku – rzekła kobieta, ale on ją zignorował, wymuszając na młodszym synu wyczekiwane słowa.

- Przepraszam .. – bąknął – Co z nim ? – zapytał po chwili.

- Nic poważnego. Kilka stłuczeń i uszkodzone żebra. Miał dużo szczęścia – rzekł Fugaku – Lecę do niego – dodał, pomagając wstać żonie z podłogi. Gdy chciała coś powiedzieć, wszyscy usłyszeli dźwięk telefonu. Mężczyzna wyciągnął komórkę z kieszeni. Na wyświetlaczu pojawił się obcy numer, którego Pan Uchiha nie znał – Halo ? –powiedział do słuchawki.

- Cześć tato –usłyszał po drugiej stronie

- Itachi ? – na dźwięk imienia, Mikoto oraz Sasuke spojrzeli w stronę mężczyzny – Jak się czujesz ? Widzieliśmy w wiadomościach katastrofę.

- Wszystko w porządku. Wracam za trzy dni – odparł

- Cieszę się, że nic Ci nie jest.

- Mam tu dobrą opiekę – uśmiechnął się, choć oni nie mogli tego zobaczyć – Jesteś sam ? – zapytał

- Nie, ale zaraz to załatwię – odparł – Itachi przekazuje pozdrowienia. Ma się dobrze i wraca za trzy dni – rzekł w stronę rodziny.

- Daj mi go – szepnęła Mikoto – Itachi ? – rzekła do syna, gdy tylko otrzymała telefon od męża – Jak się czujesz ? Na pewno wszystko w porządku ?

- Cześć, mamo. Tak. Nic mi nie jest. Dobrze o mnie dbają. Nie martw się.

- Tak się o Ciebie martwiłam. Nie mogłam spać całą noc – odpowiedziała – Na całe szczęście nic Ci nie jest – dodała z uśmiechem, którego on nie widział.

- Jak tam Sasuke ? – zapytał po chwili – Daj mi go to telefonu – dodał, nie słysząc odpowiedzi z ust matki – Hej, młody – odezwał się do brata.

- Hej – odparł beznamiętnie.

- Co to za ton, braciszku ? – zapytał – Mam nadzieję, że nie sprawiasz kłopotów, rodzicom?

- Nie – uciął. Ich rozmowa wyglądała tak przez kilka minut. Itachi zadawał pytania a Sasuke odpowiadał zdawkowo. Głównie padały słowa „tak” i „nie”. W końcu ciemnooki poprosił do telefonu ojca a ten, gdy tylko otrzymał komórkę, znikł z pokoju Sasuke i udał się w dalszą część domu.

- Znalazłem tą kobietę – zaczął – Niestety … Nie zgodziła się pomóc – westchnął do telefonu, przekazując ową informację.

- Jak to, odmówiła ?! Czy ona zdaje sobie sprawę z powagi sytuacji ?! – krzyknął Fugaku, nie będąc zadowolony z wiadomości, jaką przed chwilą otrzymał.

- Spróbuję ją przekonać ale nie mam wiele czasu. Podobno jutro z samego rana wylatuje do Tokio na jakąś konferencję a mnie wypiszą stąd dopiero za trzy dni – odparł, trochę niezadowolony.

- Postaraj się Itachi a jeśli Ci się nie uda, dowiedz się wszystkiego na temat tego spotkania, w którym ma uczestniczyć. Osobiście tam pójdę i zaciągnę siłą – warknął Fugaku.

- Spokojnie tato. Mam cały dzień. Może uda mi się uzyskać pomoc w przekonaniu Tsunade – odparł.

- Co masz na myśli ? – zapytał zaciekawiony.

- Muszę kończyć. Odezwę się później – uciął, po czym rozłączył się. Sygnał w telefonie ucichł. Rozmowa została zakończona.

FRANCJA – SZPITAL

- Pani Tsunade ! – krzyknęła zielonooka, widząc kobietę na korytarzu. Podbiegła do niej prędko, zanim ta opuści szpital i wyjedzie na lotnisko.

- Co się stało ? – zapytała

- Chciałabym … - zaczęła się jąkać – Czy …

- No wyduś to z  siebie – uśmiechnęła się zachęcająco. Zielonooka przełknęła ślinę, spojrzała w oczy kobiety i zapytała wprost :

- Czy naprawdę nie może Pani pomóc Itachi’emu ?

- Ten temat jest już zamknięty, Sakura – rzekła stanowczo.

- Rozumiem, ale … Tak mi żal jego brata …

- Wiem co czujesz, ale nie mogę tego zrobić …

- Dlaczego ? – postanowiła dowiedzieć się czegoś konkretnego. Musiał istnieć jakiś powód, który zmusza Tsunade do odmowy pomocy.

- To już osobista sprawa – rzekła, chcąc iść dalej, jednak Haruno jej nie pozwoliła. Złapała za rękaw płaszcza i wpatrywała się w jej oczy.

- Nie wierzę, że od tak odmawia Pani pomocy, osobie potrzebującej. Zawsze na wykładach, słyszeliśmy o oddanej „służbie” chorym i potrzebującym, o tym, że każde życie jest cenne, że nie wolno się poddawać i odwracać do pacjenta plecami, nawet jeśli jest to najlżejszy przypadek. Czy to wszystko, co nam Pani przekazywała, było pustymi słowami ? – zapytała, zaskakując blondynkę – Proszę postawić się na jego miejscu. Itachi przeleciał tyle kilometrów, odwiedził połowę Europy, żeby Panią odnaleźć i prosić o pomoc, dla młodszego brata. Jakby się Pani czuła, gdyby coś takiego spotkało kogoś z Pani rodziny ? – świdrowała zawzięcie wzrokiem, nie chcąc go spuścić.

- Wystarczy – lekko zagrzmiała – Moja odpowiedź jest jednoznaczna – rzekła, wchodząc do taksówki, która właśnie podjechała – Wybacz Sakuro, ale naprawdę nie mogę – dodała i odjechała, zostawiając zielonooką przed szpitalem. Gdyby mogła, młoda lekarka kopnęła by w samochód. Niestety ten zdążył już się oddalić. Wróciła do budynku zła i zawiedziona. Nawet ulubiona kawa, którą Hinata przyniosła, nie poprawiła jej humoru.

- Co Cię tak rozwścieczyło ? – zapytała Hyuga, widząc różowowłosą w takim stanie.

- Tsunade – powiedziała i z naburmuszoną miną usiadła w pokoju lekarskim – Lepiej daj mi jedno
z tych ciastek, które chowasz za plecami – uśmiechnęła się, wyciągając rękę w stronę przyjaciółki jak małe dziecko. Hinata zachichotała, widząc minę zielonookiej.

- To opowiesz mi, co się stało ?

- Eh … Pamiętasz katastrofę samolotu ? – Hinata przytaknęła, więc Sakura kontynuowała – Jest tu pacjent, który przeszukał połowę Europy w poszukiwaniu Tsunade, aby ta pomogła jego młodszemu bratu wrócić do zdrowia – ugryzła kawałek ciastka – Ale ona odmówiła. Rozumiesz ? Odmówiła pomocy – przeliterowała oba wyrazy, wpychając pozostałą słodycz do buzi – Dlatego jestem wściekła.

- Może porozmawiaj z nią jeszcze raz – zaproponowała granatowłosa

- Nic z tego. Właśnie odjechała taksówką na lotnisko. Wiesz.. na to sympozjum do Tokio – wyjaśniła.

- W takim razie wystarczy również tam pojechać – stwierdziła biało oka jak gdyby nigdy nic.

- No co Ty .. Itachi może zostać wypisany dopiero za trzy dni a o ile się nie mylę, Tsunade ma być
w Tokio zaledwie dwa dni – dziewczyny westchnęły.

- Ależ jestem wściekła ! – krzyknęła na cały pokój.

W DRODZE NA LOTNISKO

Siedziała na tyłach taksówki, opierając głowę o szybę. Opuściła stolicę jakieś 20 minut temu, zmierzając ku lotnisku, z którego miała samolot do Japonii.

- Nie powinnaś była jej odmawiać – usłyszała znajomy głos. Gdyby to ona prowadziła, z całą pewnością nacisnęła by hamulec.

- Co Ty tu robisz ? – zapytała, nie wierząc w to co widzi – Nie miałeś być czasami w Wiedniu ?

- Pewien mały ptaszek powiedział mi, że mam tu ciekawszą robotę – odparł mężczyzna.

- Dobrze wiesz, że nie mogę ..

- Raczej nie chcesz Tsunade. Tchórzysz i tyle. Boisz się, że przeszłość może do Ciebie powrócić ze zdwojoną siłą i dlatego nie chcesz wrócić do zawodu. Zamiast tego, prowadzisz jakieś nędzne wykłady na uczelniach. Marnujesz siebie i swój talent. Takie postępowanie nie naprawi przeszłości a Ciebie jeszcze bardziej pogrąży. Pamiętaj, że oni by tego nie chcieli.

- Zważaj na słowa – warknęła – Lepiej patrz na drogę – dodała – Swoją drogą, niech Cię nie interesuje co robię.

- Uparta jak zwykle – usłyszała a żyłka na jej skroni zaczęła pulsować.

- Mów co chcesz. Zdania nie zmienię – syknęła, odwracając wzrok w kierunku zmieniającego się krajobrazu. W samochodzie zapadła cisza. Kierowca ukradkiem rzucał jej spojrzenia, by obserwować jak mimika twarzy kobiety, zmienia się co chwilę. Był prawie pewien, że blondynka wkrótce każe mu zawrócić i odwieźć się z powrotem do szpitala w Paryżu. Nie musiał długo czekać na potwierdzenie swych myśli – Niech Was wszystkich diabli wezmą ! Zawracaj ! – rozkazała. Orochimaru bez wahania zmienił pas, zmieniając kierunek jazdy. Zadowolony z siebie, uśmiechnął się pod nosem – To jeszcze nie oznacza, że mu pomogę – dodała, widząc wyraz twarzy, przyjaciela.

Weszła do sali nr. 211. Itachi stukał coś w swoim telefonie. Odłożył go, gdy ją zobaczył. Mimo iż spędził tu dopiero jeden pełny dzień, polubił dziewczynę z różowymi włosami.  Gdyby był młodszy,
z pewnością by się z nią umówił. Lekki uśmiech wkradł się na jego twarz.

- Widzę, że ktoś ma tu dobry humor – zauważyła, wchodząc.

- Za to komuś, nadepnięto na odcisk – odparł, widząc ogniki w jej oczach.

- Wcale nie – odparła

- No cóż.. Pomijając to, że Twój wzrok mógłby zabić i z pewnością byłbym już martwy, gdyby to potrafiły, to nie zauważyłem żadnych innych oznak złego humoru – zażartował. Haruno uśmiechnęła się lekko.

- Przepraszam – rzekła, siadając na krześle – Sprawdźmy jak się mają Twoje kości – dodała.

- Już nie skrzypią – zażartował – W dodatku proszą o wolność – dodał.

- Zabiorę Cię na prześwietlenie, aby sprawdzić, czy obrzęk zszedł. Jeśli tak, jutro będziesz mógł wrócić do domu – uśmiechnęła się – Pod warunkiem, że znów nie zapragniesz wylądować na urazówce.

- Tak jest, Pani Doktor ! – zasalutował, od razu tego żałując. Poczuł ból w klatce piersiowej. Haruno skarciła go wzrokiem a gdy przywieziono wózek, zawiozła do pokoju RTG.

- Wrócę później – rzekła i udała się do innych pacjentów. Chwila z Itachi’m pozwoliła jej ugasić wielką złość, jaką czuła jeszcze kilka minut temu i choć nadal gniewa się na swą mentorkę, to już tego po niej tak nie widać. W środku istny wulkan, zaś na zewnątrz, prawdziwy Anioł.

30 MINUT PÓŹNIEJ

- No i jak ? – zapytała, widząc jak Itachi krzywi się pod nosem.

- Władowali mnie w gips – warknął niezadowolony.

- Najwidoczniej coś Ci tam pękło, przy ostatnim wyskoku – rzekła – To oznacza, że nie wrócisz do domu tak szybko jakbyś tego chciał – dodała, pchając wózek do przodu.

- Jak to ? – zapytał

- Gdybyś się nie wygłupiał, wyszedłbyś za dwa dni a ponieważ komuś zachciało się salutować – tu spojrzała na niego – Spędzisz z nami cały kolejny miesiąc – dodała.

- MIESIĄC ?! – krzyknął

- Ciii – skarciła go – Na swoje życzenie  - dodała, gdy dotarli na miejsce.

- I co ja teraz zrobię ? Obiecałem wrócić pojutrze – rzekł zrezygnowany.

- Zadzwoń do rodziców i powiedz im, iż pewna złośliwa pielęgniarka czy też lekarka vel stażystka uziemiła Cię na trzydzieści dni w geście eksperymentów do zaliczenia kilku przedmiotów – zaproponowała, wychodząc z  pomieszczenia.

- Sakura ! – krzyknął ale dziewczyny już nie było. Itachi westchnął po raz kolejny. Spojrzał na zagipsowaną klatkę piersiową i nagle poczuł .. – Ależ to swędzi – chciał się podrapać, jednak nie był
w stanie. Próbując wytrzymać, postanowił zadzwonić do ojca.

*******

Mamy 9-tkę, która jest krótka i nic się w niej specyficznego nie dzieję i może Wam się wydawać nudna, ale to było zamierzone, więc wybaczcie.”10” zacznie już obfitować w bardziej szersze wydarzenia a jakie, to zobaczycie wkrótce, bo jeszcze w ciągu tych trzech dni wolnych napisać kolejny rozdział. Tak więc, życzę przyjemnej lektury.