ROZDZIAŁ 3

Dojechanie na lotnisko nie zabrało mu wiele czasu. Poruszając się autostradą, na miejscu był już po pół godzinie. Odstawił samochód na strzeżony parking, opłacając jego postój na cały okres, gdy go nie będzie a ponieważ nie znał dnia, w którym wróci, wpłacił większą gotówkę, aby starczyła, dopóki znów nie zawita do Japonii. Kiedy załatwił sprawę samochodu, udał się z bagażem do poczekalni, czekając na swój samolot. Zanim jednak nadszedł moment przejścia do maszyny, musiał zaliczyć odprawę celną. Gdy i to załatwił, przeszedł w kierunku odpowiedniego rękawa, który poprowadzi go do samolotu lecącego w stronę Europy. Wszedł do środka i zajął odpowiednie miejsce, jakie zostało my przypisane na bilecie. Na szczęście trafił na te przy oknie. Odkąd pamiętał, uwielbiał zajmować takie siedzenia. Teraz też tak było. Z zadowoleniem oparł się o tył siedzenia. Za parę godzin będzie w Europie. Do tego czasu, musi przemyśleć ruchy, jakie wykona i od czego zacznie. Kontynent jest spory a miast tysiące. Jednak obiecał, że nie wróci dopóki nie znajdzie odpowiedniego lekarza, który uleczy jego młodszego brata.

Minął kwadrans a w głośnikach rozniósł się komunikat, proszący pasażerów o zapięcie pasów, gdyż za moment samolot zacznie startować. Wszyscy na pokładzie wykonali polecenie i w spokoju czekali, aż maszyna wzbije się w powietrze. Gdy byli już na właściwym kursie, można było rozpiąć zabezpieczenie i swobodnie rozsiąść się w wygodnych fotelach. 

Stewardessy, co jakiś czas podchodziły do pasażerów, pytając czy czegoś nie potrzebują bądź też proponując jakiś posiłek czy napój. Itachi nie należał do osób, które spożywają cokolwiek w czasie podróży, dlatego też skorzystał jedynie z propozycji czegoś do picia. Zamówił małą kawę z mlekiem oraz dwoma kostkami cukru. Był zbyt skupiony, aby myśleć o głodzie. Korzystając z małego stoliczka, dołączonego do fotela pasażera, wyciągnął laptopa z pokrowca i zaczął przeglądać sieć, szukając najwybitniejszych lekarzy w Europie. Przez całą podróż serwował w Internecie, zapisując ważniejsze informację aż w końcu udało mu się stworzyć pierwszą listę, która będzie początkiem poszukiwań.

Po czternastogodzinnym locie, samolot wylądował na jednym z lotnisk. Zanim się zatrzymał, zrobił dwa okrążenia po betonowej płycie. Pasażerowie ponownie usłyszeli komunikat w głośnikach, informujący, iż dotarli do celu oraz podziękowania za wybranie linii lotniczych. Po chwili drzwi zostały otwarte i można było opuszczać maszynę, kierując się przez długie rękawy przymocowane do wejścia samolotu, dzięki którym szybko dotarło się do głównego holu, gdzie przyjmowani byli wszyscy pasażerowie wylatujący a także przylatujący. Itachi udał się po swój bagaż a gdy już go otrzymał, zadzwonił po taksówkę. Najpierw załatwi sobie jakieś lokum a później zacznie poszukiwania.

Gdy starszy Uchiha przebywa w Europie, do japońskiego szpitala właśnie przyjechali rodzice niebieskookiego. Fugaku i Mikoto już na nich czekali. Wyraz twarzy Kushiny był identyczny, jak
w momencie, gdy matka Sasuke dowiedziała się o wypadku. Kobiety od razu wpadły sobie w ramiona współczując jednocześnie, zaś mężczyźni uścisnęli dłonie.

- Jak to się stało ? – zapytała Kushina o mało nie mdlejąc na korytarzu.

- Jechali wypróbować nowy samochód i gdy wracali już do domu, wpadli w nadjeżdżający TIR. Prawdopodobnie kierowca wymusił pierwszeństwo – odparł Fugaku, gdyż Mikoto nie była w stanie nic z siebie wykrzesać.

- Co z tym mężczyzną ?

- Nie wiadomo. Gdy przyjechała policja, jego już nie było. Przynajmniej tak mówili świadkowie.

- Można do nich zajrzeć ? – zapytała Kushina

- Dopóki nie wybudzą się z narkozy i nie poczują się lepiej, nie można do nich wchodzić. Są umieszczeni na OIOM-ie. Więc sama rozumiesz – wyjaśnił Fugaku i w tym momencie pojawił się lekarz, który ma pod opieką ową dwójkę.

- Panie doktorze … - obie kobiety wstały jednocześnie, chcąc zapytać o swoich synów.

- Mam dobre i złe wiadomości – zaczął mężczyzna. Kushinę oraz Mikoto przeszły zimne dreszcze. Gorsza może być tylko śmierć - Państwa synowie już są przytomni. Oboje czują się lepiej i jeszcze dziś zostaną przeniesieni na normalną salę – poinformował.

- Więc jaka jest ta zła ? – zapytał Minato

- Cóż.. Sasuke nadal nie wie, że jest sparaliżowany. Wciąż wydaje mu się, że to wina środków przeciwbólowych. Co do Naruto … Będzie potrzebował dobrego psychologa, aby pomógł mu wyjść z depresji, w którą popadł, gdy tylko się dowiedział, co spotkało jego przyjaciela.

- Powiedzieliście mu ?! – uniosła się Kushina

- Nie mieliśmy wyboru. Zagroził, że jeśli zaraz nie damy mu informacji na temat Sasuke, wyrwie wszystkie kable i sam się dowie. Gdyby faktycznie tak zrobił, jego stan mógłby się znacznie pogorszyć.

- Biedny Naruto … - zaczęła chlipać Pani Uzumaki – Dlaczego to spotkało naszych chłopców – dodała, tuląc się do Mikoto, która odwzajemniła gest.

- Kiedy możemy ich zobaczyć ? – zapytał Fugaku

- Myślę, że jeszcze dzisiaj – odparł lekarz – Proponowałbym też, aby Sasuke dowiedział się o swoim stanie z waszych ust. Być może przyjmie to lepiej, niż gdybym ja to zrobił. Słyszeliście jak zareagował Naruto, gdy przekazałem mu te informacje.

- Rozumiemy. Zrobimy to, gdy się z nim zobaczymy – stwierdził Fugaku

- Jednak proszę tego nie robić dzisiaj. Najlepiej odczekajmy trzy dni, na wszelki wypadek – poprosił lekarz. Państwo Uchiha przytaknęli w geście zrozumienia. Nagły szok mógłby pogorszyć sytuację ciemnookiego a tego chcieli uniknąć.

- Chodźmy do kawiarni – zaproponował Minato, widząc, w jakim stanie są kobiety – Potem tu wrócimy i odwiedzimy naszych synów – dodał Uzumaki. Kushina oraz Mikoto nie były zbyt chętne, jednak przystały na propozycję blondyna. Cała czwórka udała się na parter, by coś zjeść oraz zastanowić się, jak powiedzieć Sasuke o tym, że nie będzie chodził.

Piękny słoneczny poranek zachęcił Francuzów do spacerów, po okolicznych parkach. W tym tygodniu pogoda cały czas dopisywała, co sprzyjało mieszkańcom tego kraju. Wszystkie ogródki usytuowane przy ładnych kawiarenkach zapełniały się w bardzo szybkim tempie. Gwar i śmiech szczęśliwych ludzi roznosiły się po całym Paryżu. Nic w tym dziwnego. Dziś każdy miał dzień wolny od pracy, toteż wyjaśniało skąd wzięło się tak wiele ludzi na ulicach. Niestety jak to bywa w niektórych zawodach, ktoś musiał wykonywać swój zawód, dla dobra mieszkańców. 

W jednym z większych szpitali, pracowała pewna dziewczyna, która kilka lat temu postanowiła zostawić Japonię i wyjechać do Europy, aby kształcić się i zdobyć wymarzony zawód lekarza. Marzenie zostało spełnione , a dziś dwudziesto - jedno letnia, młoda już kobieta pracuje i realizuje się  w tym, co kocha. I choć czasami potrzebne są wyrzeczenia, nie żałuje swego wyboru. Wręcz przeciwnie. Jest bardzo dumna z tego, co robi.

Właśnie kończyła przerwę na lunch. Zawsze jadła go w jednym miejscu. Każdy wiedział, gdzie może ją znaleźć, gdyby była takowa potrzeba. Ogromny ogród należący do szpitala, miał wiele ciekawych zakątków, jednak ona wybrała sobie konkretny, który już pierwszego dnia pracy, przykuł uwagę. Ogromne drzewo wiśni, stojące na okrągłym trawniku z kamienną ławeczką. W pobliżu słychać szum fontanny oraz śpiew ptaków. Z tego miejsca, widać każdy skrawek ogrodu, w którym spacerują pacjenci a także personel. Spojrzała na zegarek. Dochodziła 13:00. Jeszcze 5 godzin i wraca do domu. Schowała puste pudełko po lunchu do torby i skierowała się w stronę budynku. Wchodząc do środka poczuła przyjemny chłód, jaki tu panował. Z uśmiechem witając pacjentów, udała się do swojego niewielkiego gabinetu. Nie potrzebowała większego, gdyż ten wg niej był przytulny i w sam raz dla niej. Otworzyła szeroko okno, aby wpuścić powietrze do środka, po czym zawołała pierwszą osobę z listy a potem następną i tak dalej. 

W końcu, gdy spojrzała na zegarek, była już 17:00. Za godzinę kończy zmianę. Mogłaby zostać dłużej, jednak o 19:00 ma wieczorne zajęcia z medycyny, na które zapisała się jeszcze za czasów studiów. Miała chodzić na nie tylko do momentu ukończenia Uniwersytetu, jednak zmieniła zdanie. Chciała kształcić się tak długo, jak będzie tylko mogła. Niektórych rzeczy nie nauczy się na studiach, więc trzeba czerpać wiedzę z innego źródła. Tak właśnie zrobiła.

- Sakura.. No chodź już. Przed zajęciami pójdziemy coś zjeść – do pomieszczenia weszła przyjaciółka Haruno, którą poznała w samolocie. Okazało się, że i ona opuszcza Japonię. Od momentu wylądowania w Paryżu, stały się dobrymi koleżankami a gdy dowiedziały się, że będą studiować na tym samym Uniwersytecie, były już nierozłączne.

- Już idę – uśmiech zawitał na twarzy Haruno – Wypiszę tylko tą teczkę – dodała a gdy skończyła, zamknęła ją oraz gabinet i wyszła wraz z dziewczyną na wieczorne wykłady.

- Jak myślisz ? O czym dzisiaj będzie ?

- Trudno zgadnąć. Ostatnio profesorowie potrafią nas zaskoczyć – odpowiedziała zielonooka.

- Myślałaś nad dodatkową specjalizacją ?

- Nadal nie mogę się zdecydować a Ty ? – zapytała Sakura

- Rozważam kilka możliwości – odpowiedziała. Rozmowy trwały jeszcze chwilę a gdy dotarły do budynku, weszły do środka i zajęły odpowiednie miejsca, w których zawsze siadały. Przez kwadrans zbierali się ludzie aż sala była pełna po brzegi. Pięć minut później na mównicę wyszedł starszy mężczyzna w szarym garniturze i niebieskim krawacie. 

- Witam drodzy Państwo. Dzisiejszy wieczór będzie należał do specjalnych – zaczął, wzbudzając zaciekawienie, wśród zebranych – Postanowiłem dla Was, zaprosić wyjątkowego gościa, który nie grzeszy wiedzą. Jest to bardzo inteligentna postać o prestiżowym wizerunku. Skończyła wiele uczelniach w różnych krajach. Na medycynie zna się lepiej niż ktokolwiek inny. Dlatego też pomyślałem, że dzisiejszy wykład poprowadzi ona. Myślę, że jest odpowiednia do przekazania Wam wszystkich najistotniejszych szczegółów oraz informacji w dziedzinie, która będzie tematem dzisiejszych zajęć. Zatem drodzy Państwo, przedstawiam Wam …

Wszyscy spojrzeli w stronę, którą pokazywał rektor. Drzwi otwarły się a na salę weszła kobieta po 50-tce o pełnych kształtach, długich blond włosach i orzechowych oczach. Ubrana w brązową, dopasowaną garsonkę, kroczyła pewnie na wysokich obcasach. Odgarnęła skrawek włosów, opadający na czoło i przywitała się ze starszym mężczyzną a później ze zgromadzonymi ludźmi.

- Witam. Nazywam się Senju Tsunade. Miło poznać Was wszystkich – jej głos rozszedł się po całym pomieszczeniu. Niektórzy dostali ciarek od barwy jej dźwięków – Możemy zaczynać – dodała, każąc zgasić światło a następnie uruchomić projektor. Chwilę później wykład rozkręcił się na dobre.

Znalazł wolny pokój w pobliskim hotelu. Rozpakował walizkę i wziął odświeżający prysznic. Włączył laptopa, po czym otworzył listę medyków, którą przygotował jeszcze w samolocie. Na szklanym ekranie pokazał mu się alfabetyczny spis razem z adresami.  Postanowił działać według tego systemu. Przyjmował do wiadomości, że może mu to zająć dni, tygodnie a nawet miesiące, jednak nie ma zamiaru wracać do kraju, bez odpowiedniej osoby. Gdy już takową znajdzie, najpierw dokładnie sprawdzi jej kwalifikacje. Tu chodzi o zdrowie młodszego brata a dla niego jest gotów zrobić naprawdę wiele. 

Wstał z łóżka, pakując laptopa do niewielkiej torby przerzucanej przez ramię. Zamknął drzwi od pokoju i opuścił hotel. Przed budynkiem czekała na niego taksówka. Poprosił kierowcę, by zawiózł go pod pierwszy adres z listy a potem następny. Jutro wynajmie samochód, by nie być zależny od nikogo. Dzisiaj musi mniej więcej poznać topografię miasta. 

Dwadzieścia minut później znalazł się pod pierwszym adresem. Była to niewielka klinika, raczej dla pobliskich mieszkańców. Mimo to, Itachi wszedł do środka, przechodząc najpierw przez czarną furtkę a potem szklane drzwi. W holu siedziała recepcjonistka, która widząc mężczyznę, wstała z krzesła i przywitała go z uśmiechem, pytając, w czym może pomóc. Uchiha poprosił o wizytę z lekarzem, który tu pracuje. Młoda kobieta wykonała prośbę ciemnookiego a po chwili pojawiła się odpowiednia osoba.

Był to starszy człowiek o siwych już włosach z bagażem doświadczeń, jak lubił mawiać długowłosy. Udali się do gabinetu mężczyzny. Tam Itachi opowiedział całą historię dotyczącą jego brata. Niestety obecny tu lekarz nie był w stanie mu pomóc. Uchiha podziękował za poświęcenie czasu, po czym żegnając się z recepcjonistką, opuścił pierwsze miejsce ze swojej listy. Wsiadł do taksówki i ruszył dalej.

Hihi. O to trójeczka :D Wczoraj wieczorem dostałam kopa i napisałam sporo a dziś musiałam to dokończyć, bo inaczej albo bym zapomniała co chciałam przekazać albo nie dawało by mi to spokoju i bym się wykończyła :P Tak więc macie kolejny rozdzialik :D Trochę Was nasycę, bo niedługo nie będę miała czasu na pisanie, tak więc wykorzystuje wolny dzień od pracy i zaszczycam Was następną notką :D Może potem zacznę skrobać na losy ale to jak wrócę ( o ile wyjdę z domu xD ) Tak czy siak, do zobaczenia albo tu, albo na losach, albo … na „nowym czasie”, który również prosi się od odświeżenie a Ci którzy nie pamiętają już o czym on jest ( wzrok na Mikuś ) mogą zacząć sobie przypominać, gdyż nie znana jest data i godzina pojawienia się tam nowego rozdziału :P Do zobaczenia następnym razem :D Buźka :*******